Het was deze week een erg drukke week, niet alleen voor de pups maar ook zeker voor mij. Deze week is er veel bezoek langs geweest. Nu merk je wel dat je echt geleefd wordt. Ook merk ik aan Sakura dat zij steeds meer afstand van de pups doet, rust wil en zelfs begint te corrigeren dat het genoeg is geweest. Echter zijn de pups nog vrij hardleers en proberen nog gewoon bij haar te drinken. Ook Kuckunniwi ligt regelmatiger bij hen, alleen als ik merk dat hij er schoon genoeg van heeft, leg ik hem weer apart. Het is voor hem nogal heftig omdat ze denken dat hij ook een mama is en dat daarbij melk te halen valt. Dit is natuurlijk niet het geval.
De pups krijgen nu volledig vlees voeding, verdeeld over vijf porties per dag. Dit gaat er als zoete koek in en ik ben aan het experimenteren gegaan hoeveel ze nu exact nodig hebben. De maatstaaf heb ik vorig weekend gevonden en weer het voer in balans gebracht. Merk dat ze goed eten en geen problemen met de ontlasting hebben.
Ook het naar buiten gaan heeft aardig wat voeten in de aarde gehad. Maar zoals het gezegde luidt “Als er één pupje over de drempel gaat, volgen er niet altijd meer”… Kortom, ik had een handje van Sakura en Kuckunniwi nodig. Later in de week stonden ze te popelen om naar buiten te gaan en plasjes en poepjes wordt met een soort van vreugde dansje beloond.
Als laatste hebben wij een kat gehad om de pups ermee te socialiseren. De pups waren wel een beetje moe, maar dit hinderde niet. Ze weten nu in ieder geval dat er meer dan witte viervoeters bestaan en dat daar ook geen geblaf uit komt.
Volgende week weer een druk programma, namelijk de spiegel, een autoritje en voor het eerst de rand van het bos opzoeken en ontwormen voor de derde keer.
Of the Amalunia 